Dün akşam Albayım Beni Nezahat ile Evlendir’i bitirdim. Kısacık, 108 sayfa zaten. Kitapla ilgili ilk izlenimim: Tutunamayanlar’ın Turgut Özben’i, Sait Faik’in Alemdağ’da Var Bir Yılanı’nın içine kaçmış gibi. Böyle benzetmeler metinlerin özgün olmadığını iddia etmem anlamına gelmiyor umarım, ama bu ikisi de sevdiğim kitaplar, bana bunları hatırlatması hoşuma gitti. Anlatıcımız kendi başına davranan bir hikâye kahramanı olmak istiyor, elinde de bir el kitabı var, bu yolda neler yapması gerektiğini anlatan. Kalbinin sesi oldukça yüksek perdeden çıkıyor, bir de Müzeyyen’le Nezahat var aklını karıştıran.
Kitapla ilgili sevdiğim bir başka şey de içindeki desenlerdi; sayıları çok değil ama Seda Mit çizmiş ve çok hoş olmuş. Ayracı da çok şıktı kitabın.
Kitaptan bir bölüm:
“Kalbim bir şarkı tavsiye etti: Minareden at beni, in aşağı tut beni.
Bir şey demedim, sustum denize baktım.
Deniz, yerli yerinde duruyordu. Ama sanki, enine değil de dikine duruyordu. Engine ve ufka gitmiyor, bir perde gibi gökyüzünden aşağıya iniyordu. Kumkapı, Kadırga, Ahırkapı, Cankurtaran, Çatladıkapı, kıyının tüm semtleri, evlerin damları, kiremit çatılar, neresi gökyüzü, neresi deniz, donuk ve ucu bucağı belirsiz bir maviliğe yapışmış, damların üstüne de açıkta demirli yük gemileri konmuştu.
“Benden sana fayda yok,” dedi deniz, “başının çaresine bak.”
Ne diyebilirdim? Birden, kendi başıan davranabilen kahraman fikri bütün cazibesini yitirdi. Kollarım iki yanıma düştü, kanatlarım kırıldı. Artık ne hikâye ne de sarışın, hiçbiri umurumda değildi.
“Yorgunluk belirtisi,” dedi kalbim, “hikâye kahramanına yakışmayan bir hâl.” […]
El kitabını açtım. Kitap, “Amacını kaybeden kahraman değildir,” diyordu. Kitabın ses tonu, boğuk ve yabancı geldi. Durumumu düşünmeyi denedim. Nasıl düşünülürdü?” (82)
Bu arada, fark ediyorum ki son okuduğum üst üste üç Türkçe kitap İletişim kitabıydı. Başka yayınevlerine açılma zamanı geldi.
Duygu'nun Kitaplığı 